جمهوری دموکراتیک سوسیالیستی سریلانکا جزیرهای است واقع در جنوب آسیا، اقیانوس هند و جنوب کشور هند.
نام قدیمی آن سیلان (به فارسی قدیم سَراَندیب یا سَرَندیب) بود.پایتخت سیاسی آن سری جایاوارد نپورا کوته و پایتخت تجاریاش شهر کلمبو (بزرگترین شهر) است. پیش از سال ۱۹۷۲ به این کشور سیلان میگفتند. سریلانکا از مستعمرات بریتانیا بود. استعمار انگلیس از قرن ۱۹ و بعد از احاطهٔ این کشور به هند شروع شده و تا زمان استقلال (روز ۴ فوریهٔ ۱۹۴۸) ادامه داشت.
جمعیت این کشور ۲۰ میلیون و دویست هزار نفر است. زبانهای رسمی آن سینهالی و تامیل و واحد رایج پول آن روپیه سریلانکا است. ۷۵ درصد از مردم این کشور از قوم سینهالی هستند،که قومی است آریایی که از شمال هند به سریلانکا آمده است. ۱۱ درصد از مردم سریلانکا نیز از تبار تامیل هستند که قومی است دراویدی.
70 درصد از مردم سریلانکا بودایی، ۱۳ درصد هندو و ۱۰ درصد مسلمان هستند.
از فراوردههای مهم سریلانکا میتوان به چای،کینین ( دارویی تب بر،کاهش دهنده درد،درمان کننده مالاریا) ، قهوه، کائوچو، و نارگیل اشاره کرد. سریلانکا در منطقه جنوب آسیا از نظر درآمد سرانه در وضعیت خوبی قرار دارد.
کهنترین یافتههای انسانی در جزیره سریلانکا مربوط به ۳۴ هزار سال پیش و از بقایای انسانی است معروف به انسان بالانگوادا ساکنان باستانی سریلانکا معروف به ودداها از تبار تامیل و زیرمجموعه نژاد تیرهپوست دراویدی بودند که در گذشتهای دور از هند جنوبی به شمال سریلانکا آمده بودند. در سال ۵۴۳ پیش از میلاد اما، سیهالی ها که از طوایف آریایی هند بودند به رهبری شاهزاده ویجایه از محلی در هند به نام سینهاپورا مهاجرت را آغاز کرده و به سریلانکا آمدند.
مساحت سریلانکا ۶۵/۶۱۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۱۹/۶۶۸/۰۰۰ نفر است. پایتخت این کشور شهر کلمبو با ۶۴۲ هزار نفر جمعیت میباشد. از شهرهای مهم سریلانکا میتوان به: دهیوالا-مانت لاوینیا ۲۱۰ هزار نفر، موراتوا ۱۷۷ هزار نفر، نگومبو ۱۲۱ هزار نفر و سری جایوردنه پورا کوته ۱۱۵ هزار نفر اشاره کرد.
محل سریلانکا در اقیانوس هند در جنوب غرب بین خلیج بنگال است. سریلانکا بهوسیله خلیج منار و تنگه پالک از شبهجزیره هند جدا شدهاست. در اسطورههای هندی گفته میشود که یک پل سرزمینی که امروزه به آن پل آدم گفته میشود بین هند و سریلانکا وجود داشتهاست. امروزه زنجیرهای از صخرههای آهکی زیر یا روی سطح آب در مسیری بین دو کشور دیده میشود که گفته میشود تا ۱۴۸۰ امکان عبور به صورت پیاده از آن وجود داشت تا اینکه در آن سال توفانهای سنگین دریایی عمق آن مسیر را بیشتر کرد.
جزیره سریلانکا بیشتر از دشتهای تپهماهوری ساحلی تشکیل شده و کوهستانهای آن تنها در مناطق مرکز و جنوب قرار دارند. بلندترین نقطه سریلانکا کوه پیدوروتالاگالا است که ۲۵۲۴ متر ارتفاع دارد. آبوهوای سریلانکا گرم و مرطوب است که این امر نتیجه بادهایی است که از اقیانوس به سمتش میوزد.
سریلانکا ۱۰۳ رودخانه دارد که طولانیترین آنها رود مَهاولی نام دارد. طول این رودخانه ۳۳۵ کیلومتر است. در مسیر رودخانههای سریلانکا ۵۱ آبشار طبیعی با ارتفاع ۱۰ متر یا بیشتر دیده میشود. بلندترین آنها آبشار بامباراکاندا به ارتفاع ۲۶۳ متر است. سریلانکا دارای ۱۵۸۵ کیلومتر خط ساحلی است. این کشور دارای ۴۰ تالاب است و در سواحل خود ۴۵ خور (خلیج کوچک) دارد. جنگلهای حرا در سریلانکا که بیش از هفت هزار هکتار را میپوشاند نقش مهمی در جلوگیری از آسیب شدیدتر امواج سونامی سال ۲۰۰۴ به این کشور را داشت.
کشور سریلانکا به ۹ استان، ۲۵ شهرستان، ۲۵۶ بخش، و ۱۴۰۰۸ دهستان تقسیم شدهاست. سریلانکا از سده نوزدهم میلادی دارای استانهایی بودهاست اما وضعیت آنها از ۱۹۸۷ قانونی شدهاست. از ۱۹۸۹ تا ۲۰۰۶ دو استان شمالی و شرقی موقتاً با هم ادغام شده و استانی به نام استان شمال-شرق بهوجود آورده بودند. در سریلانکا همچنین ۱۸ شورای شهرداری و ۱۳ شورای شهر وجود دارد.
کشور سریلانکا در جنوب شبه قاره هند یکی از ضعیفترین اقتصادهای آسیا را داراست. ارزش تولید ناخالص داخلی این کشور که ۲۲ میلیون نفر جمعیت دارد و ۶۰ درصد از آن وابسته به بخش خدمات است، در پایان سال ۲۰۰۹ به حدود ۸۷ میلیارد دلار رسید. کشاورزی یک بخش مهم در اقتصاد سریلانکاست به طوریکه یک سوم نیروی کار این کشور در این بخش و فعالیتهای مرتبط با آن مشغول به کار هستند. بخش کشاورزی ۱۲ درصد تولید ناخالص ملی سریلانکا را در سال ۲۰۰۹ به خود اختصاص داد. این بخش همچنین یک منبع مهم مواد خام و درآمدهای ارزی است.
بخش صنعت سریلانکا ۲۸ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۰۹ را به خود اختصاص داده و عمدتاً فعالیتهای صنعتی سریلانکا در بخش منسوجات و پوشاک است. با این وجود صادرات منسوجات و پوشاک سریلانکا رقابتپذیری خود را در بازارهای جهانی از دست دادهاست.
سیستم اقتصادی سریلانکا مبنی بر اقتصاد آزاد برنامهریزی شده و سیاست ترغیب و توسعه صادرات یکی از هدفهای عمده سیاست اقتصادی این کشور است. اگرچه به نظر میرسد در سالهای اخیر سیاست تجاری این کشور بیشتر متوجه گسترش ترتیبات منطقهای بودهاست که از آن به عنوان ابزاری برای گسترش آزادسازی تجاری استفاده میکند.
سریلانکا ۷ میلیون و ۶۴۰ هزار نفر نیروی کار دارد که ۳۲درصد از آنها در بخش کشاورزی، ۲۶ درصد دربخش صنعت و ۴۲ درصد در بخش خدمات شاغلند. نرخ بیکاری در این کشور که سال ۲۰۰۷ حدود ۴/۵ درصد بود به واسطه رکود اقتصاد جهانی در پایان سال ۲۰۰۹ به ۷ درصد رسید.
بزرگترین شهر سریلانکا و پایتخت تجاری این کشور است.
کلمبو از بیش از ۲۰۰۰ سال پیش به عنوان یک بندر طبیعی، در نزد تاجران رومی، مردم عرب و چینی شناخته شده بود.
ابن بطوطه، جهانگرد معروف، در قرن چهاردهم از جزیره سری لانکا دیدن کرده بود که با نام کلانپو از این بندر یاد کرده است.
جهانگردان پرتغالی در قرن شانزدهم میلادی پا به جزیره سری لانکا گذاشتند و نیروهای هلندی در قرن هفدهم و نیروهای بریتانیایی در اواخر قرن هجدهم
کلمبو را تسخیر کردند.
این شهر در کرانهٔ غربی جزیره و نزدیک شهر سری جایاواردنپورا کوته، پایتخت سیاسی سری لانکا جای دارد. کلمبو شهری شلوغ و پرجنب و جوش با
آمیزهای از زندگی مدرن و بناها و ویرانههای استعماری است.
کلمبو شهری چندقومی و چندفرهنگی است. جمعیت کلمبو مخلوطی از چندین گروه نژادی است که عمدتاً سینهالیها، مورها و تامیلها را شامل میشود.
همچنین اجتماعات کوچکی از تبار چینیها، پرتغالیها، هلندیها، مالاییها و هندیها علاوه بر تعداد زیادی از مهاجران اروپایی نیز در این شهر زندگی
می کنند.